شاگردی نزد استاد خود نشسته بود، با کنجکاوی خاصی از استادش پرسید : میتونم بپرسم استاد شما کیست ؟
استاد گفت: کدام یک از اساتیدم را می خواهی بشناسی ؟
اساتید زیادی داشته ام که هرکدام چیزی را به من آموختند و مرا تا همیشه قدرشناس خود کردند .
چطور است آنی که به من قدر شناسی آموخت را به تو معرفی کنم. سالها پیش مدتی را در جایی بیابان گونه بسربردم . عزیزی چهار دیواری خود را در آن بیابان در اختیار من قرار داد . یک محوطه بزرگ با یک سر پناه و یک سگ . سگ پیر و قوی هیکلی که برای بودن در آن محیط خلوت و نا امن دوست مناسبی به نظر میرسید .
ما مدتی با هم بودیم و من بخشی از غذای خود را با او سهیم میشدم و او مرا از دزدان شب محافظت میکرد؛ تا روزی که آن سگ بیمار شد. به دلیل نامعلومی بدن او زخم بزرگی برداشت و هر روز عود کرد تا کِرم برداشت.
دامپزشک ، درمان او را بی اثر دانست و گفت که نگه داری او بسیار خطرناک است و باید کشته شود .
صاحب سگ نتوانست این کار بکند؛ از من خواست که او را از ملک بیرون کنم تا خود در بیابان بمیرد .
من او را بیرون کردم . ابتدا مقاومت میکرد ولی وقتی دید مصر هستم ، رفت و هیچ نشانی از خود باقی نگذاشت .
هرگز او را ندیدم؛ تا اینکه روزی برگشت . از سوراخی مخفی وارد شده بود ، این راه اختصاصی او بود . بدون آن زخم وحشتناک .!
او زنده مانده بود و برخلاف همه قواعد علمی ، هیچ اثری از آن زخم باقی نمانده بود .
نمیدانم چکار کرده بود و یا غذا از کجا تهیه کرده بود ، اما فهمیده بود که چرا باید آنجا را ترک میکرده و اکنون که دیگر بیمار و خطرناک نبود، بازگشته.
در آن نزدیکی چهاردیواری دیگری بود که نگهبانی داشت و چند روز بعد از بازگشتِ سگ،آن نگهبان را ملاقات کردم و او چیزی به من گفت که تا عمق وجودم را لرزاند .
او گفت که سگ در آن اوقاتی که بیرون شده بود ؛ هر شب می آمده پشت در و تا صبح نگهبانی میداده و صبح پیش از اینکه کسی متوجه حضورش بشود از آنجا می رفته...هرشب ...
من نتوانستم از سکوت آن بیابان چیزی بیاموزم ؛ اما عشق و قدرشناسی آن سگ و بیکرانگی قلبش مرا در خود خورد کرد و فرو ریخت .
او همیشه از اساتید من خواهد بود .
« استاد من آن کسی است که به من آموخت که چگونه همه را استاد خویش ببینم!»
استاد گفت: کدام یک از اساتیدم را می خواهی بشناسی ؟
اساتید زیادی داشته ام که هرکدام چیزی را به من آموختند و مرا تا همیشه قدرشناس خود کردند .
چطور است آنی که به من قدر شناسی آموخت را به تو معرفی کنم. سالها پیش مدتی را در جایی بیابان گونه بسربردم . عزیزی چهار دیواری خود را در آن بیابان در اختیار من قرار داد . یک محوطه بزرگ با یک سر پناه و یک سگ . سگ پیر و قوی هیکلی که برای بودن در آن محیط خلوت و نا امن دوست مناسبی به نظر میرسید .
ما مدتی با هم بودیم و من بخشی از غذای خود را با او سهیم میشدم و او مرا از دزدان شب محافظت میکرد؛ تا روزی که آن سگ بیمار شد. به دلیل نامعلومی بدن او زخم بزرگی برداشت و هر روز عود کرد تا کِرم برداشت.
دامپزشک ، درمان او را بی اثر دانست و گفت که نگه داری او بسیار خطرناک است و باید کشته شود .
صاحب سگ نتوانست این کار بکند؛ از من خواست که او را از ملک بیرون کنم تا خود در بیابان بمیرد .
من او را بیرون کردم . ابتدا مقاومت میکرد ولی وقتی دید مصر هستم ، رفت و هیچ نشانی از خود باقی نگذاشت .
هرگز او را ندیدم؛ تا اینکه روزی برگشت . از سوراخی مخفی وارد شده بود ، این راه اختصاصی او بود . بدون آن زخم وحشتناک .!
او زنده مانده بود و برخلاف همه قواعد علمی ، هیچ اثری از آن زخم باقی نمانده بود .
نمیدانم چکار کرده بود و یا غذا از کجا تهیه کرده بود ، اما فهمیده بود که چرا باید آنجا را ترک میکرده و اکنون که دیگر بیمار و خطرناک نبود، بازگشته.
در آن نزدیکی چهاردیواری دیگری بود که نگهبانی داشت و چند روز بعد از بازگشتِ سگ،آن نگهبان را ملاقات کردم و او چیزی به من گفت که تا عمق وجودم را لرزاند .
او گفت که سگ در آن اوقاتی که بیرون شده بود ؛ هر شب می آمده پشت در و تا صبح نگهبانی میداده و صبح پیش از اینکه کسی متوجه حضورش بشود از آنجا می رفته...هرشب ...
من نتوانستم از سکوت آن بیابان چیزی بیاموزم ؛ اما عشق و قدرشناسی آن سگ و بیکرانگی قلبش مرا در خود خورد کرد و فرو ریخت .
او همیشه از اساتید من خواهد بود .
« استاد من آن کسی است که به من آموخت که چگونه همه را استاد خویش ببینم!»